ნიკო სამადაშვილი – "ეგრეა, ეგრე, როცა კვდება ეგ სიყმაწვილე"

ეგრეა, ეგრე, როცა კვდება ეგ სიყმაწვილე,
სამხართან თითქმის ყველაფერი იწვის და ტყდება.
უცქერი მინდვრებს, ბაღში შეხვალ, ნაირ ყვავილებს
და ეს ოხერი არაფერი არ გენატრება.

რა შეგიძლია, განა მუდამ გიშველის ტვინი,
ან და ანთებულ კანდლების წინ წუწკი ნისნობა?
ეხლა დადიხარ უბან-უბან და ხალხს შესჩივი:
რა ვქნა, მიყვარდა: ლექსი, ცა და მარადისობა.

რა ოხრად გინდა ყველამ შენზე ილაპარაკოს,
გაქონ, გადიდონ, ყველა ბრიყვი მტლადაც დაგედოს,
არ გირჩევნია ისე ჩუმად გადაიკარგო,
რომ შენი ბინა მეეზოვემ ლანძღვით დაკეტოს?

ასეა მარად, როცა ქარი ჩადგება ხოლმე,
დარწეულ ხეებს ფერი დიდხანს არ ემატებათ.
დადიხარ მარტო, იცი ღამეც აღარ გაბრკოლებს
და ხედავ, მაინც არაფერი არ გენატრება.

Niko Samadashvili – Egrea, Egre, Roca Kvdeba Eg Siymawvile
ნიკო სამადაშვილი – ეგრეა, ეგრე, როცა კვდება ეგ სიყმაწვილე

ნიკო სამადაშვილი – ხე ეკლესიის

ხე ეკლესიის მათხოვარს ჰგავდა,

თითქოს გულს ქრისტემ ხელი დარია,

შენი ფიქრების ჩრდილთა გოგმანი

მტრედის სიზმრებში მომიპარია. 

რომ ფოთლებიდან მეცქირა დიდხანს,

როგორ მალავდა ცრემლს მეგობარი,

და დამელია ბნელ ლუდხანაში

ჩემი ცხოვრების შესანდრობარი.

Niko Samadashvili – Xe Eklesiis

ნიკო სამადაშვილი – ხე ეკლესიის

ნიკო სამადაშვილი – ქვეყნიერებას უცქეროდი ათასნაირად

ქვეყნიერებას უცქეროდი ათასნაირად,
წარმართ თვალებზედ ქრისტეს წყევლა გქონდა აკრული,
მთვარე დაისით გაგითბია, როგორც დაირა
და ანგელოზებს ულანძღიხარ მუხლებდამზრალი.
ბნელ გეთსიმანის ბაღში დიდხანს ტრუბადურობდი,
ღმერთების ჯოგი გოლგოთაზედ გელანდებოდა,
დასწყევლოს ღმერთმა რაღა ნისლებს დაუმეგობრდი,
თუ არ იცოდი სად ინათლა, სად ბნელდებოდა!
რა საოცარი იყო შენი მარადისობაც:
დევნილ სიცოცხლეს, ბნელ სიზმრების ჯანღი მალამდა,
დრო საუკუნის ჯახაჯუხში ჩაისრისება
და ეგ ცხოვრებაც მოთავდება როგორც ბალადა.
ძლივს დარწმუნდები რომ შენ ჯვარცმაც კი არ გწყალობდა,
ბედს ნუღარ ერჩი, თუ ლოდებმა ამოიოხრეს,
იტყვიან: ნეტავ დაგენახათ, როგორ წვალობდა,
სანამ დარდებმა საცოდავი სულ არ გამოხრეს.
ეხლა დადიხარ და ხეებსაც კი ერიდები,
ხან არც კი გინდა რომ ბინაში შემოგყვეს ჩრდილი,
ცოტა ხანს კიდევ… იმის მერე, რო დაბერდები,
ეგ თავის ქალა კლდეს ექნება პირში გაჩრილი.
და შენს ხერხემალს სალამურად გამოიყენებს,
არმაზის კერპი, ან ქარების ტიალი დოღი,
სანამ გრიგალებს, შენს ძვლებს კვერთხით დააყრევინებს,
გოლგოთის მთიდან მორეკილი ღმერთების ჯოგი.

Niko Samadashvili – Qveynierebas Ucqerodi Atasnairad
ნიკო სამადაშვილი – ქვეყნიერებას უცქეროდი ათასნაირად

ნიკო სამადაშვილი – ო, რა მწარეა, როცა ლექსებზე

ო, რა მწარეა, როცა ლექსებზე
ფიქრობ და ისევ გეხვევა ნისლი,
შენი ცხოვრება მოქრის ლანქერზე
და მეგობრების ქოქოლა, გესლი.
როცა მიჰყვები აბურძგვნილ ქარებს,
ბოლო არ უჩანს გზას, ტანის ძაგძაგს,
შენც აღარ იცი როდის ჩაქრები,
და ან სიცოცხლე ნეტავ რათა გძაგს.
რად შემიძულე მთელი სამყარო,
რა მახინჯი ხარ ლექსის სამყარო,
შენ გიმღეროდა გუდამაყარი,
სადაც სიმშვიდე ეხლაცა სუფევს.
შენ გაწამებენ წიხლით, ფურთხებით,
გულგაღეღილი იდექი ძმაო,
სისხლში იდექი შიშველ ფეხებით,
ღამე გისტვენდა: წამოდი, წამო.
შენ არ იცოდი ვინ იყო მამა,
ან სად დაკარგე დედა, აკვანი,
საღი ცხოვრება ვინ ჩაგიშხამა,
ვინ მოგიწამლა ბავშვის კაკანი.
შენ დადიოდი კარიდან კარზე,
ხელაპყრობილი სწვიმდი, ელავდი.
ვიღაც კვდებოდა სიმმოკლულ თარზე
შენ ჭადრების ზურგთან ღელავდი.

Niko Samadashvili – O, Ra Mwarea, Roca Leqsebze
ნიკო სამადაშვილი – ო, რა მწარეა, როცა ლექსებზე

ნიკო სამადაშვილი – მამაჩემს დავრჩი ბიჭი ობოლი

მამაჩემს დავრჩი ბიჭი ობოლი,

მზრდიდა ვერხვების რწევა და ტაში,

როგორ მიყვარდა ჩემი სამშობლო

და წეროების ძახილი ცაში.

Niko Samadashvili – Mamachems Davrchi Bichi Oboli

ნიკო სამადაშვილი – მამაჩემს დავრჩი ბიჭი ობოლი

ნიკო სამადაშვილი – იქ ბიჭუნა ყვავილს ჰყიდდა

მარინე ხარატიშვილს

იქ ბიჭუნა ყვავილს ჰყიდდა,
სად ქუჩაა, ფარდულები.
ცუგრუმელა გაჰყვიროდა:
– ყვავილები, ყვავილები!

სოლის ღობე იებს კრეფდა,
ჩიტებს მწყემსდნენ მარგილები,
ის კი მაინც წამდაუწუმ:
– ყვავილები, ყვავილები!

Niko Samadashvili – Iq Bichuna Yvavils Hyidda

ნიკო სამადაშვილი – იქ ბიჭუნა ყვავილს ჰყიდდა

ნიკო სამადაშვილი – დიდო პოეტო, იერიის ღვიძლო გენიავ!

ნიკოლოზ ბარათაშვილს

დიდო პოეტო, ივერიის ღვიძლო გენიავ!
როგორ გსუსხავდა წარსულ დროთა ყინვა და თოშ,
როცა მთაწმინდას ვუმზერ ხოლმე, ასე მგონია:
შენი ძეგლია აღმართული საქართველოში.

როცა გავცქერი მტკვრის ტალღების შეწყობილ დენას,
ვფიქრობ, ჟამს მოაქვს შენი მწველი ხელთნაწერები.
ასი წლის წინათ რა იცოდა მოხუცმა დედამ,
თ სამშბლოში იხარებენ შთენილი ძვლები.

ალბათ, მერანმა ფრთები გაჰკრა მარადისობას,
რომ ვარსკვლავები ცაში გაჩნდნენ ნაპერწკლებივით,
ირმის ნახტომი გაბნეული ღამის ნისლებზე,
თითქოს ბუღია ავარდნილი ღამის ჭენებით.

შენი ხსენება ყველა კაცის გულს დაერევა,
უკვდავებისკენ გაფრენილო ბედნიერებავ!

Niko Samadashvili – Dido Poeto, Ieriis Gvidzlo Geniav!

ნიკო სამადაშვილი – დიდო პოეტო, იერიის ღვიძლო გენიავ!

ნიკო სამადაშვილი – "დაგასაფლავეს დიდ მუნათით და მიგატოვეს"

დაგასაფლავეს დიდ მუნათით და მიგატოვეს,
ვაზის ცრემლივით მარტო დარჩა მწუხარე დედა,
კიპაროსები მისტიროდნენ დაკარგულ პოეტს,
დაუცხრომელი სამრეკლო კი რეკდა და რეკდა.

შავი ღრუბლების ზედახორა სივრცეებს ფლობდა,
უსასრულობას ქარბუქების ღმუილი დრეკდა,
რაღაც სიჩუმე დაჰყურებდა ცივ სასაფლაოს,
გაოგნებული სამრეკლო კი, რეკდა და რეკდა…

Niko Samadashvili – Dagasaflaves Did Munatit Da Migatoves

ნიკო სამადაშვილი – ელდა

როგორ მინდოდა ალერსის ნამი,
ო, ისე როგორც უყვართ ყვავილებს,
როგორ მწყუროდა, რომ ერთხელ მაინც
შენც ჩახვეოდი ჩემ სიყმაწვილეს.

შენ მიყურებდი ქეშად, უნდობლად,
მეწოდა გული ცეცხლით, ვარამით,
ბედს ფანჯრის შუქიც აღარ უნდოდა!
სულ არაფერი, სულ აღარავინ!

ილაჯგაწყვეტილ სიცოცხლეს განა
კიდევ შეეძლო ვინმესთან მისვლა?
შენ ჩემი ცრემლი არ დაგენანა,
ცრემლი შენს ახლოს დამდგარა ნისლით.

დასწყავლოს ღმერთმა, ღამე გრძელი!
იქ მაინც ღვიძავთ ჯიღა ნაპრალებს!
შენ ჩემ ლექსებში შიში იგრძენი,
შიში, რომელიც ღუპავდა თვალებს.

Niko Samadashvili – Elda

ნიკო სამადაშვილი – ბინდი

სამყაროს ბოლოს მზე მოსჩანდა როგორც წერტილი,
და მე მეგონა, ეს ქვეყანა იქ თავდებოდა,
რათ სჩანდა ზეცა ღრუბლიანში გადაწეწილი,
ან შეშლი პოეტს ღვთისმშობელი რას დაჰყვებოდა!

ვინც ლაჟვარდებში მუხლის ჩოქით გადაიპარა,
ფრთხილად წამოდგა და გასწია, ვინ იცის საით…
ცის ბანს ბინდები ჭერეხივით რაზე ეყარა,
ან დედამიწა რად ჩარბოდა მთებში მზესავით…

დასაბამიდან გზებს მოსდევდა გულდაწყვეტილი
კაცი, რომელიც სინათლეშიც არ ინთებოდა…
საწუთროს ბოლოს მზე მოსჩანდა როგორც წერტილი
და მე მეგონა, ეს ქვეყანა იქ თავდებოდა.

Niko Samadashvili – Bindi