ლია სტურუა – გთხოვ!

ვიღა მიდის მოწყენილ სამოთხეში?
ხე რომ დგას,
ღვთაებრივი პეიზაჟის შესავალი,
უკვე, უვაშლო,
ისედაც მრავლდებიან…
სიყვარულს ერთ სულ მოსახლეზე
წყალივით და შუქივით ვერ გაანაწილებ,
ერთ კაცს აიღებ,
ყურში აბსოლუტურ სმენას ჩაუწვეთებ,
პალიტრის ბორბალს თვალებზე გადაატარებ,
ერთნახევარს გახდი,
ბოლო შევსებამდე
ჯოჯოხეთი გასავლელია.
გულს ყელის ძირში გადაუტან,
დიაფრაგმაში ფეხების ჩაკერებამ
არ გაამართლა,
ჰორიზონტალურ მდგომარეობას
ნაწოლები უჩნდება…
მდგარიყო იმ სევდიან ფეხებზე,
უძარღვო ხესავით,
შარშანდელი ვაშლის მოსავალი მიგეწებებინა,
ნუ იჭმევა, სიმბოლოდ მინდა!
რეინკარნაცია
`ნახევარტონები, ნიუანსები, ელფერები~
პ. ვერლენი
ვუყურებ ამინდს, ვერლენით თვალებში:
ნახევარი ტონით აწეულს,
ნახევარი ჩიტით საწყალს,
ერთი მთვარით დაზღვეულს
ყოველდღიური რუტინისგან.
ოთახში ყურები არ ჩამდის,
ორივეს ვიჭრი,
მკითხველის გულის მოსაგებად
პოეტი ვახშმად! როგორი პასაჟია?
მაპატიებენ ჟესტის ქურდობას?
თეთრ საკონცერტო როიალს,
ზედ დაუკრავი მენდელსონით
ჩემი ძველი სიყვარულები?
ყრუ, ჭლექიანი, 22 შვილიანი
მე აბსოლუტური სმენაც კი არ მაქვს.
თვითმფრინავის ქვეშ
აკრომეგალია ემართებათ საგნებს,
როიალზე ერთი თითით აწყობილი სიმღერები _
ნესტიანი ლოკოკინები…
მისი სამივე ფეხი ჩემს ტანზე!
(ზე თანდებული _ ჭერი, სახურავი,
ზეცის იმიტაცია)
ამას ვხედავ
სიყვარულზე და სიძულვილზე მეტად _
(ცოცხალ ტკივილებზე)
ჭლექიანები, ყრუები, უფეხოები _
90 პროცენტი იმათი ვარ,
დანარჩენი _ რუტინის,
მაპატიებენ?

Lia Sturua – Gtxov

ლია სტურუა – გთხოვ!

ლია სტურუა – ნევროზი

მირტყამენ, სიტყვები მტკივა,
სისხლი მდის: ერთი ლიტრი – ერთი მიხაკი,
გამეტაფორებამდე – მეორე ჯგუფის, ცხელი,
ლეიკოციტებმა რომ
თეთრი დროშა არ გამოფინონ,
მერე – ლექსის მასალა,
ციროზიან ღვიძლსა და არაუშავს გულს შორის
ჩამჯდარი ღმერთის კარნახით,
ქაღალდზე გადატანილი…
იცის ვინმემ ის ფანჯარა,
ჩემი კალენდარი, რომელშიც ცა
ხან მწვანე ფეხებზე დგას,
ხან შავზე? ხეებით ვხვდები მის ფერს,
თვითონ მეორე სართულიდან არ ჩანს.
ნევროზი, პარანოია, რომ მირტყამენ
და სიტყვები მტკივა, ყველაფერი
შიგნით ხდება, ფანჯრის მინა მშვიდია,
არც დაიგრიხება, არც გაიბზარება ამის გამო
ერთადერთი, სისხლის გამიხაკება,
გარედანაც ჩანს,
ეს ხედი ზოგად ამბებს რომ დააყოლო,
რაღაც, შიდაგანათებასავით გამოგივა,
ვერც გატკენენ, ვერც გამოგირთავენ…

Lia Sturua – Nevrozi