კოლაუ ნადირაძე – წიწამურიდან საგურამომდე

წიწამურიდან საგურამომდე ეკლიანი და პატარა გზაა,
წიწამურიდანსაგურამომდესიცოცხლისგავლა
ნეტავირაა?
წიწამურიდანსაგურამომდეაშრიალებულ
ფოთლებისზღვაა.
ისევდუდუნიისმისარაგვის, ისევ
ბიბინებსარაგვისველი.
ღამითამოსულდააყვავებულვარსკვლავებს
დილამოთიბავსცელით,
ღამითამოსულსდააყვავებულნიავს
არაგვიდილამდეელის.
ჰეი, არაგვო, არაგვიანო,
გულშიეგსევდარადჩაგწოლია?!
შენსსამასშვილზეხომარადარდობ? –
გყავდადათითქოსარაგყოლია!
შენიჩქერებისთეთრიშხეფები, – ეგხომ
ცრემლებისწმინდაბროლია!

ჰეი, არაგვო, მიამბემაინცშენსსამასრაინდსთურასუმღერდი,

როგორაღზარდექართულქოხებშიდა
ქართულაკვანსროგორურწევდი!
ჰოი, არაგვო, მაშინაც, ალბათ,
ამავესევდასმოაქუხებდი!
არავინიყოამბისმომტანი, არგინათებდაგულსალიონი,
აღარგესმოდა? ვისაცმოუკლავს?,
არგუგუნებდაზარისიონის,
შენდაგტიროდამხოლოდმოხუცი: –
დამარცხებულიბაგრატიონი!
გზაეკლიანიდაუდაბურიგმირებსდა
მგოსნებსგაუკაფიათ!
საითისწრაფვიმაინც, არაგვო, და
მიაშფოთებტალღებსქაფიანს?
მცხეთისკარამდედიდიჩრდილებითმთებს
შენიტანიდაუდაფნიათ!
მცხეთისკარამდეგაისმისძვლებისდა
მუზარადისმსხვრევისხმაური!
მცხეთისკარამდეწარსულბრძოლებისისევ
ამტყდარააურზაური,
მცხეთისკარამდერეკავსჯავშანზედაჯახებულიხმალიფშაური!
წიწამურიდანგულისკარამდეერთიგზა
მოდის– გზასისხლიანი,
ისევჰყივიანცაშიარწივნიდაშრიალებენმთანიტყიანი;
მთებშიირმებისისმისყვირილი, გულის
მზარავიდასევდიანი.
ეგებისმკერდშიდასჭრესირემიდაარ
ურჩებაბეჩავსიარა?
განგმირულშუბლითეკლიანგზაზეისევ
მგოსანმათუგაიარა?
ეგებისამცნომთებსსაიდუმლოდადიდი
ფიქრიგაუზიარა?
ჰოი, არაგვო, არაგვიანო, გულშიეგსევდა
რადჩაგწოლია?!
მოკლულპოეტზეხომარადარდობ? –
გყავდადათითქოსარაგყოლია!
შენიჩქერებისთეთრიშხეფები– ეგხომ
ცრემლებისწმინდაბროლია!
ჰოი, არაგვო, მიამბემაინც, როგორდაეცა
ესგოლიათი?
ეგების, შეწყდავარსკვლავთკაშკაში,
გადაეფარამიწასწყვდიადი,
დადამწუხრებულს, კაეშნითმოცულს,
მზესაცამოსვლადაუგვიანდა?
შთაგონებულისიმღერამისიაღარმოესმის
მიდამოსშენსას.
ალბათ, მისთვისხარგულჩათხრობილი
დააღარცცხრებატალღებისკვნესა!
ნატყვიარშუბლისსისხლისწვეთები
ახლაცაცხიამიწასდაქვებსა!..
წიწამურიდანსაგურამომდეეკლიანიდაპატარაგზაა.
წიწამურიდანსაგურამომდესიცოცხლის
გავლანეტავირაა?
წიწამურიდანსაგურამომდედიდიმთებიდაუძიროცაა.

Kolau Nadiradze – Wiwamuridan Saguramomde

კოლაუ ნადირაძე – ოცნება საქართველოზე

დავიწყებულიძველიფონები
დანანგრევებიდიდციხეების:
ჩვენიდიდებამოსაგონები,
ფართოჩრდილებიცაცხვისხეების.

შედიხარჩუმად, გრილიტაძარი…
მოთაფლისფეროსახემამების;
დასაცეცხლურშიცოტანაცარი
დაშავიხატიწმინდასამების.

ნიშანიბედის– კარზენალები,
სახურავებიდასავსებული
დაღვთისმშობელისმოგრძოთვალები
უმანკოსევდითამოვსებული.

Kolau Nadiradze – Ocneba Saqartveloze

კოლაუ ნადირაძე – 25 თებერვალი

თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.
ძილ-ღვიძლად იგო ქალაქი ჩვენი,
საშინელებას კვლავ სჭედდა გრდემლი –
ისევ გოლგოთა, სისხლი და ცრემლი!
მშობელო დედავ, ისევ გაგყიდეს,
ისევ წამების ჯვარი აგკიდეს,
არ შეგიბრალეს, კვლავ არ დაგინდეს!
თოვდა და თბილისს ებურა თალხი.
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.
დაცხრა კოჯორი და ტაბახმელა,
მხოლოდღა თოვლი ცვიოდა ნელა,
ეფინებოდა გმირების გვამებს –
განგმირულ მკერდებს, დალეწილ მკლავებს,
და უძრავ იყო თებერვლის ღამე.
თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.
იმ გზით, სად წინათ ელავდნენ ხმლები,
სად სამას გმირთა დაიფშვნა ძვლები,
სად ქართლის დედის ცრემლით ნანამი,
მძიმედ დაეშვა ჩვენი ალამი,
სად გმირთა სისხლით ნაპოხიერი,
თოვლს დაეფარა კრწანისის ველი, –
წითელი დროშით, მოღერილ ყელით,
თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით
შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!
თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი!

Kolau Nadiradze – 25 Tebervali

კოლაუ ნადირაძე – 25 თებერვალი

კოლაუ ნადირაძე – ზღვის პირას

პატარა ბავშვის ტერფების კვალი
ნამიან სილას ზღვის პირას აჩნდა…
მე თითქოს წამით ამეხსნა თვალი
და ის დღე ვიგრძენ იდუმალ ძალით,
როცა სიცოცხლე პირველად გაჩნდა!
ვიდექი მარტო. შორიდან ფრთხილად
მოდგა სიჩუმე და გულში ჩაჯდა.
ვხედავდი პირველ გაჩენის დილას…
და მხოლოდ სილას, ნამიან სილას,
პატარა ბავშვის ტერფები აჩნდა….

Kolau Nadiradze – Zgvis Piras