ანა კალანდაძე – ვაი, სიწმინდეს შელახულს დიდად

ვაი, სიწმინდეს შელახულს დიდად,
ვაი, ქებათა, რასაც თქვენ სცრიდით,
ხატთა მათ, რომელთ ჩვეული რიდით
და სასოებით
უყრიდით მუხლსა!
თურმე… ღალატის ყვავილებს შლიდით,
„რაინდნო“, – წმიდათწმიდასა ყიდდით,
გულსავსეობდით ცარიელ გულსა!
სატანის ხატად
სახეს იცვლიდით!
თქვენგან დასაცველს…
ვაი, სიწმინდეს!

Ana Kalandadze – Vai, Siwmindes Shelaxuls Didad

ირაკლი ჩარკვიანი – მაიმუნები ვართ

ამ შემოდგომას მოსდევს თეთრი ტანკი,
ამ ფოთოლცვენას არ ჰგავს შენი ხმა,
შენ მოგწონს ჩემი ჩუმი ლაპარაკი
და ისევ ლურჯად შეიღებე თმა.

მე მახსოვს ჩვენი გრძელ სკამზე ჯდომა
და ის რომ ერთად ვაბოლებდით პლანს,
შენ მიხვდი რომ ჩვენ ვერ მოვიგეთ ომი
და მაინც ბრძოლას ვერ ვანებებთ თავს.

მე მჯერა შენი ძუძუების ზომის
და ვიცი, როგორ გავუსწორო მათ,
შენ თვლი, რომ სექსი მიზეზია ომის
და მოგწონს ის, რომ მაიმუნები ვართ,
მაიმუნები ვართ…

მე ჩემო დედა მეტად მესმის შენი,
და ვიცი, როგორ შეიცვალა დრო,
დღეს დაიხურა სიყვარულის სკოლა
და დაკლეს ჩვენი ერთად ყოფნის ხბო.

მე ვნახე შოთა როგორ იჯდა ქვაზე
და თამარ მეფეს ვერ უწევდა მკლავს,
ჩვენ, ყველა ერთად, ვერ მოვსულვართ აზრზე,
რომ სიყვარული ანარქიას ჰგავს.

მე მჯერა შენი ძუძუების ზომის
და ვიცი, როგორ მოვეფერო მათ,
შენ თვლი, რომ სექსი მიზეზია ომის
და მოგწონს ის, რომ მაიმუნები ვართ,
მაიმუნები ვართ…

Irakli Charkviani – Maimunebi Vart

ირაკლი ჩარკვიანი – ჰგავდე სხვას

პოლიტიკურად მშვიდი, სექსუალურად მხნე,
ვუმღერი ყველა გოიმს, ეი მომისმინე მე…
არც სიყვარული მართობს, არც სიძულვილი მკლავს,
ხედავ თეთრად ათოვს, ჩემ გადახოტრილ თავს,

მე ვეღარ მხედავს სარკე, მე ვერ ვუყურებ სისხლს,
მე არ ვაგროვებ მარკებს და აღარ მჯერა სხვის,
მოუთოკავი გრძნობის და სიგარეტის მწამს,
ფურცელი ვარ ცნობის , აღარ ვკარგავ წამს,

მე რეაქცვიას ვიწვევ და რეაქცია მშობს,
მე ახალ ტალღას ვიწვევ რომ გაგიტანო შორს,
ნუ გადაირბენ ქუჩას მე დაგანახებ გზას,
თუ არ მომიშვერ ტუჩებს არ დაგირტყამ ზასს,

დაგალევინებ კოლა-ს დაგალევინებ კვასს,
მე არ აგიწევ კაბას არ დაგიგდებ კლასს,
რაც შეეხება ყველას ის შეეხება ფულს,
ხალხი ისევ ღელავს და ანარქია სურს,

მე ისევ მარტო დავრჩი და ვეღარაფერს ვთმობ,
რადგან ეს გმირი მე ვარ და დადგა ჩემი დრო,
მე ოპტიმიზმით სავეს ვარ და არ მოვიკლავ თავს,
მე სულ ყოველთვის ასე ვარ და მეგობრებიც მყავს,

მიყურე როგორ დავდივარ ხან იქ ვარ და ხან აქ,
მე ვცხოვრობ შენზე მარტივად და მეტი ფული მაქვს
რაკეტა უნდა გიყიდო, გადაგაფრინო ზღვას,
გამოდი შენი ციხიდან, რომ აღარ ჰგავდე სხვას, ჰგავდე სხვას

Irakli Charkviani – Hgavde Sxvas

თემურ ელიავა – მზე არ უხდება ზეცას

მზე არ უხდება ზეცას,
შენ მოუხდები უფრო, შენი თვალებით,
ცეცხლის ალები თუნდაც რომ გეცვას,
მოგეკარები, სინაზეს გაგიმხელ

და სხვა ქალების ყველა თავშლებით
მოგიქსოვ ხალიჩებს, სამოსად ტანის,
თუ გინდა ღრუბლები გეცვას, ვიქნები ქარი,
მივწვდები მწვერვალს, სივრცეში ულევს,

ფაქიზი ძალით შენს ირგვლივ წყნარად დავიპყრობ ზეცას
და მოგაშორებ ერთი ნელი მობერვით ღრუბლებს.
წვიმა რომ გეცვას, წვიმის ფარდის სამოსი სველი,
მე მბრძანებელი ვიქნებოდი ამ წუთისოფლის.

ჩემს ხმას მორჩილი შეწყდებოდა ბრინჯაოს ფერი,
შენი წვიმა, სამოსელი უმანკოდ ყოფნის,
შენ ჩემში ქალის გაგიჟება იოლად გძალუძს
დასაბრალებლად ეგ სიავე ჩემს ზურგზე კიდებს

მე ვეღარასდროს მოვისყიდი ამ დანაშაულს,
მაგრამ ათასჯერ, ცხრაათასჯერ ჩავიდენ კიდევ,
მე შენს წინაშე დაპყრობილი ჯარივით ქედს ვხრი
აწ და მარადის შენს უსაზღვრობას მივუგებ თაყვანს,

გზაგასასვლელთან შენს ფეხებთან კანკალით დავყრი
რაც კი ყოფილა ყველა ქალის ყველა თავშალის.
ყველა ქალაქის კარები მოიკაზმება ვერცხლად და
გაუღება ჩემს წინ შენთვის დასამონებლად კარები,

ლაშქარზე მაღლა დაიწერება შავზე თეთრად
მზე არ უხდება ზეცას, შენ მოუხდები უფრო, შენი თვალებით
შენზე სალოცად საკუთარი ავაგე ტაძარი,
მის დიდ კედლებზე შენ ახატიხარ მაღალ ფრესკებად,

ისე რომ სახეს ღვთისმშობლისას ხარ შესადარი,
ისე რომ ანგელოზებსაც შეშურდებათ.
შენს სილამაზეს ალბათ სადმე აქვს საზღვარი,
მაგრამ არა აქ, არა ამ ქვეყნად, მე მეომარი ვარ შენი

ასჯერ მოკლული და ასჯერ დამდგარი ფეხზე,
თითქოს ჭრილობას მილოკავს დედის რძით მგლის ლეკვი,
რამდენი ისარი მტრის ნატყორცნი მიპყრია მკერდზე,
იმდენ ჯარს კიდევ გავუძლებ და შევებრძოლები.

სტიქსის სიღრმემდე ოლიმპოდან ლაშქარი ჩავა
და ჩემი ჯარის ალესდება ბრინჯაოს ხმლები,
დაიწერება შავზე თეთრად და თეთრზე შავად:
მზე არ უხდება ზეცას, შენ მოუხდები უფრო, შენი თვალებით.

Temur Eliava – Mze Ar Uxdeba Zecas

თემურ ელიავა – ჰურაიდა ვარადას

ოჯალეში დეკემბრის მზეს ბოლო სხივს პარავდა
ხვიჩა ბაბუ იმ ზამთარს ვენახს აღარ ბარავდა,
ალბათ გრძნობდა რომ იყო მისთვის ბოლო კალანდა.
თუთა ბებო მაგრობდა, ცრემლს თავშალში მალავდა,

ამოიღო სკივრიდან საქორწილო კაბადა უთხრა ბაბუს,
თოლგეე, შენი მსგავსი სად არის, ბიჭო, ისე მიყვარდი,
მზეჭაბუკის სადარი, ბედნიერი ვიყავი, ბნელში შენი მხილველი
შენგან ნაამბორევ ხატს მე ვკოცნიდი პირველი.

მოიმღერდა ტეხური, ჰურაიდა ვარადას,
ბებიას და ბაბუას სიყვარულის ბალადას.
წუთისოფლად ვინ არის, მუგამ გაუჭირველი,
მოკვდომია ოდესღაც ბაბუს ცოლი პირველი,

თურმე ეკა რქმევია, ყმაწვილს განუსვენია,
მასზე სიტყვა ბაბუას, არასდროს დასცდენია.
სამოცი წლის მანძილზე ეგოთ ერთი ჭილოფი,
იყო თუთა ბებოსთან ბაბუ სიამტკბილობით,

მოიმღერდა თეხური, ჰურაიდა ვარადას,
ბაბუას და ბებიას სიყვარულის ბალადას,
დილით განუსვენია, ვეღარ უკალანდია,
ჯალაბმა და სოფელმა ბაბუ შეიცხადია,

თვალი ვკიდე ბებიას იდგა გაქვავებული,
სიტყვა დაუცდენელი თითქოს გაავებული,
დამიმარტოხელადა უცებ დასცდა ჩივილი,
არ ეკუთნის შენს ბაბუს, შვილო ჩემგან ტირილი,

ჩემს მკლავებში დალია სული, გულქვა როდივარ,
მაგრამ ბოლო სიტყვები ეს თქვა, ეკა მოვდივარ.
მოიმღერდა ტეხური, ჰურაიდა ვარადას,
ბაბუას და ბებიას სიყვარულის ბალადას.

Temur Eliava – Huraida Varadas

მუხრან მაჭავარიანი – მე ისეთ ქართველს რა ვუთხრა!

ეს ჩემი ლექსი, ბავშვებო,
არც შემოდგომას ეხება,
არც სურათია ზამთრისა,
არც გაზაფხულის შექება.

ეს ლექსი გახლავთ აუგი –
მე გამოვდივარ ძაგებით
იმ თქვენი თანატოლების,
იმ თქვენი ამხანაგების,

საუბედუროდ, რომელნიც
ისე აღზრდილნი არიან,
ქართულად ხმას ვერ იღებენ,
რუსულად – გაგიხარია!

რუსულის ცოდნა, იცოცხლე,
სახარბიელო რამ არი,
მაგრამ ეს უნდა იცოდე –
მშობლიურია მთავარი.

ენა არ გაწყენს არც ერთი,
უნდა იცოდე რამდენიც;
ოღონდ არ უნდა დაჰკარგო
ქართული სიტყვის ნათელი!

მე ისეთ ქართველს რა ვუთხრა,
რა ვუთხრა ისეთ ამხანაგს,
ვინც ვერ ახერხებს ქართულად
წერას, კითხვას და ლაპარაკს.

ვინც არც იცის და არც უნდა
იცოდეს ჩვენი წარსული;
ვინც ხმას ვერ იღებს ქართულად,
არც სხვისი ესმის ქართული.

განა იმისთვის იბრძოდნენ
წარსულში მამა-პაპანი –
დღეს შვილმა აღარ იცოდეს
სისხლით დაცული ანბანი?!

თუკი წინაპარს შანთებით
ვერ დაავიწყეს ქართული,
თუ დღესაც მღერის ქართველი
ფერეიდანში ფანდურით,

შენ აქ რა ღმერთი გაგიწყრა,
ვინ იყო შენი გამზრდელი,
შენი გულისთვის დამიწდა
როცა ამდენი ქართველი?!

მე ისეთ ქართველს რა ვუთხრა,
რა ვუთხრა ისეთ ამხანაგს,
ვინც ვერ ახერხებს ქართულად
წერას, კითხვას და ლაპარაკს.

Muxran Machavariani – Me Iset Qartvels Ra Vutxra

მუხრან მაჭავარიანი – ახალ წელს გილოცავ!

გილოცავ!
გილოცავ!
ახალ წელს გილოცავ.
შენ –
ვისაც სამშობლო გიყვარს…
გელა ხარ!
თინა ხარ!
შოთა ხარ!
ცირა ხარ!
ეს სულერთია –
ვინ ხარ.

ახალი წელია…
თოვლიც გვესალმება…
თოვლიც გვესალმება ციდან…
– ცრემლები?!
– ცრემლებზე – ბოდიში!
– ღიმილი?!
– ღიმილი –
რამდენიც გინდა…

ბავშვებო!
თქვენსავით
მეც ვიყავ მოსწავლე…
მე დღესაც არ ვსწავლობ განა?!
ამიტომ ერთმანეთს,
ამიტომ ერთმანეთს
ვუსურვოთ ხუთებზე სწავლა…

გვიყვარდეს სამშობლო,
სიმართლე გვიყვარდეს,
გვიყვარდეს,
გვიყვარდეს წიგნი…
რაც უნდა ისურვო,
რაც უნდა ინატრო, –
ესაა ყველაზე დიდი.

გილოცავ!
გილოცავ!
ახალ წელს გილოცავ.
შენ –
ვისაც სამშობლო გიყვარს…
ზაზა ხარ!
ლაშა ხარ!
ვაჟა ხარ!
ნინო ხარ!
ეს სულერთია –
ვინ ხარ!

Muxran Machavariani – Axal Wels Gilocav!

ზვიად გამსახურდია – პოეტი და მუზა

1. დაცემული მუზა

მუზამ აიღო ქრთამი,
სხვას მიეკედლა მუზა,
მისწევდა მის ფრთათა ჩქამი,
მტრის კართან აიტუზა.

მუზამ იყარა ქოში,
კალთები აიკეცა,
ვაჭარ პოეტთა ბრბოში
ცქრიალებს მატრაკვეცა.

მუზამ გაუგო გემო
პატივს ხალათს და ჩინსა:
“ნურც გამიხსენებ ჩემო,
დიდებულთ თვალის ჩინსა”,

მითხრა და უცებ გაქრა,
არც უდარდია ჩემზე,
მუზა გამხდარა აფრა
დიდ სოვდაგართა გემზე.

გადაივიწყა ცრემლით,
რარიგ თუთქავდა გულებს,
მუზა გამხდარა გრდემლი,
ზედ სჭედენ ვერცხლის ფულებს.

გასწირა ოქროს ვერძი,
გახდა ღორების მწყემსი,
გახდა პოეტი თერძის
მაქო, ძაფი და ნემსი,

გადაივიწყა გედი,
გახდა ბატების ძიძა,
ირჩია ხარჭის ბედი,
ტრფიალი დაამიწა,

ო, აღარ გალობს ქნარზე
მზიურ ოცნების ნავში,
მუზა მიადგა კარზე
ვაჭარ პოეტთა კავშირს,

მათ კი ქვესკნელის ურჩხულს
მუზა მიჰგვარეს ხასად,
უსმენს ღვთაებრივ ჩურჩულს
ქვეწარმავალი ნასად.

დავჯექ და ცრემლი ვღვარე,
ვჭამე პეშვებით მიწა.
თავს მადგა შავი მთვარე
და… უცებ გამეღვიძა.

2. ჭეშმარიტი მუზა

აჰა, უეცრად გაქრა
ეს საზარელი ხილვა,
მუზამ ფრთის წვერი გამკრა,
ნაზად დამიწყო კილვა:

“რად დაიჯერე ჩმახი,
ეგ სიზმარია კრული,
დიდ პოეზიის ჭაღი,
დიდ აღმაფრენის სული

განა ჩაჰქრება ოდეს,
თუნდ ჩამოიქცეს ზეცა,
ავდარს სიამედ მოსდევს
ბადრი მთვარე და მზეცა.

იმად ვიცვალე სახე,
აღარ გამოვჩნდი ცადა,
რახან მიჯნურად გსახე,
შენი გამოცდა მწადდა.

არ შეორგულდი, ვიცი,
არ ამედევნე თანა,
არ შეგიბღალავს ფიცი
და პოეზიის მანნა

სასოწარკვეთილს, გულმწყრალს
ცრემლი გდენია თქეშად,
მაგრამ სინდისი ურცხვად
შენ არ მიჰყიდე ეშმას

და მის მსტოვართა ბრბოში
არ გაერიე შენა,
არ დაიჯერე როში,
არ წაიბილწე ენა.

ჩემის დაცემის მნახველს
ცრემლის გდენია ღვარი,
მაგრამ ჩემს წმინდა სახელს
გიჩურჩულებდა ქარი.

განა დაისის ღრუბლის
ცის კაბადონზე ფენა.
ჩემი ნათელი შუბლის
შენთვის არ იყო ჩენა?

განა ტალღათა ტაში,
განა ნიავთა ნანა
არ გიმღეროდა მაშინ,
რომ დაგყვებოდი თანა?

ამიერიდან შენთან
იქნება შენი მუზა,
შენთან ჩაუშვა ღუზა,
შენს სულში ჩაიღვენთა”.

Zviad Gamsaxurdia – “Poeti Da Muza”

ზვიად გამსახურდია – “ვეფხისტყაოსნის სიმფონია”

მულღაზანზარულ მუზარადთა ზმათ და ზარებათ,
ზეიდალთაებრ მზე-ზარნიშით მბზინვარე ზღვათა,
ზედგამზრახველთა არგამწირავთ მუქაფის ზღვადა,
ზეგარდმო ქნარნი მუნ ამკობენ სეშთა ზარებად.

გაჭრად იჭურვის ჭარმაგოსან ჭაბუკთა ჭმუნვა,
სული სათთა და სპეტ-სოსანთა იფრქვევა ნაზი,
ბროლის კუბონი, ბროლ-ბაკმათნი მზეობენ მუნვე,
გიშრის ტბათაგან ლალს მოადენს მუტრიბთა საზი,

ბივრილ-სათთაგან და ელვარე საფირონთაგან
მუნ კიანთობენ ლაღ სტრიქონთა სამაჯურები
ლალ-მარგალიტნი ათასგვარნი, ათასჯურები,
სცვივა მთიებთა ნაკვალევზე განარონთაგან,

მნათობთა თანადს მას უყვარდა ზიმზიმი მზეთა,
ზერგნა ბოროტი ცთომილების მას უხაროდა,
დაბნედით განცდა სინარნარეთ და სინაზეთა,
გულის წარტყვევნა უდილეგოთ და უხაროდა,

ლაღად მიმფრენი ტაიჭები, შევარდენები,
სიხაფე ხაფთა და მათრახით ხლეჩა ხორცისა,
მონათა ყორე გმირთა მაჯით წანახოცისა,
ბედისწერადი ნიაღვრების შავი დინება,

ვეფხური მზერის დადუნება ვეფხურ შეტევით,
ეხო მგრგვინავი უდაბნოში ატეხილ ლომთა,
სამუმის ბუღში გაჩაღებულ მძვინვარე ომთა,
გაფიცხება და ცას მიწევნა ცეცხლის სვეტებად,

ზეგარდმო მადლი მოავლინა ჩვენზედ ზენამან
გულს განახლება, ხოლო სმენას მოსცა სიამე,
მიუთხრობელი ვით მოგითხროთ ბრგვნილმან ენამან,
თუ ვით დიადობს სამყაროზე მზიანი ღამე!

არ დაიმცრობის მამაცურთა მკლავთა კვეთება,
მიჯნურის სახმილს რა ძალით ძალუძს, აბა დაშრეტა,
დგას შეუღწეველ სრა-დარბაზად შემოქმედება,
ვით უბურღავი კლდე-გრეხილი ურღვევთა შრეთა.

Zviad Gamsaxurdia – “Vefxistyaosnis Simfonia”

ირაკლი აბაშიძე – პოეტი მაინც

გინდ ღარიბობდეს,
გინდ მათხოვრობდეს,
გინდ ბროლის ედგას
წინ მთა-გორებიც
პოეტი მაინც უნდა ცხოვრობდეს
მხოლოდ პოეტის დიდი ცხოვრებით.

გინდ ხალიფობდეს,
გინდ ბატონობდეს,
გინდ დღეებს წვავდეს
გულის სწორებით
პოეტი მაინც უნდა ცხოვრობდეს
მხოლოდ პოეტის დიდი ცხოვრებით.

უნდა ცხოვრობდეს
უნდა ცხოვრობდეს,
უნდა სუნთქავდეს
მგოსნის ცხოვრებით
ნიკორწმინდობდეს, სვეტიცხოვლობდეს
ფიქრით, ლოცვებით და ამბორებით.

ქვეყანა მიაქვს შურს უბოროტესს,
მიწა სავსეა
ქვეყნის ჭორებით…
პოეტი მაინც უნდა ცხოვრობდეს
მხოლოდ პოეტის დიდი ცხოვრებით.

Irakli Abashidze – Poeti Mainc